Hujambo!
Door: Anke en Eline
19 Maart 2018 | Tanzania, Arusha
Hujambo lieve mensen,
De eerste week in het Mount Meru Hospital hebben we op verschillende afdelingen stage gelopen, om te oriënteren in welke afdeling we ons het meeste kunnen vinden. We hebben stage gelopen op afdeling chirurgie, interne geneeskunde, spoedeisende hulp en de intensive care. Anke en ik voelden ons allebei het beste op de intensive care en mogen deze stage samen staan op de intensive care. De zorg die hier gegeven wordt aan de patiënten verschilt enorm met de zorg die we in Nederland geven aan patiënten, dit is enorm wennen. Ondanks dat het de afgelopen week niet erg druk is op de afdeling kijken we nog steeds onze ogen uit naar de situaties die zich voortdoen. In Nederland zijn we gewend om alles snel te doen en een planning voor de gehele dag te hebben, hier in Afrika absoluut niet. Alles is pole pole (rustig aan). Als er een nieuwe patiënt binnenkomt ligt hij in eerste instantie 5 minuten op de gang te wachten voordat de patiënt op een ic bed geplaatst wordt. Vervolgens duurt het nog een hele tijd voordat er acties ondernomen worden. Vandaag lag er een zieke man op de afdeling die een soort van epileptische aanval kreeg, ik zag dit gebeuren, maar niemand ondernam actie hierop. Ik en Anke zijn toen naar deze patiënt toe gelopen, maar we konden eigenlijk niets doen. De verpleegkundigen van de afdeling wachten met actie te ondernemen, tot dat de man uit deze aanval kwam, daarna gaven ze hem medicatie en zorgden ze ervoor dat de man niet op zijn eigen tong kon bijten. Dit is voor ons bizar en beangstigend tegelijkertijd, omdat we dit niet gewend zijn vanuit de zorg die we in Nederland leveren.
Ook hebben we nog een dagje meegelopen met een huisgenootje van ons. Zij loopt stage op de antanetal department. Dit is een afdeling waar zwangere vrouwen liggen ter observatie of vrouwen die een keizersnede moeten ondergaan (een keizersnede kost hier €10,00, bizar he?). Nadat we in de ochtend de hele afdeling gepoetst hebben stelde ons huisgenootje voor om via een scope naar de babyhartjes te gaan luisteren. De verpleegkundige op de afdeling vond dit goed en we zijn alle zwangere vrouwen “afgegaan”. Het is echt bizar dat je door een scope het babyhartje hoort kloppen, maar zo geweldig om mee te maken, opnieuw een bijzondere ervaring opgedaan.
Afgelopen zaterdag hebben we onze eerste Swahili les gehad. Wat een intense taal is dat zeg! Over het algemeen spreken vrij weinig Afrikanen de Engelse taal, voornamelijk de ouderen niet. Het wordt daarom ook enorm gewaardeerd als je een aantal woorden in hun eigen voertaal kunt communiceren. Dit is voornamelijk een uiting van respect naar de lokale mensen hier.
Afgelopen zondag zijn we wezen paardrijden en nee we zijn er niet vanaf gevallen en hebben niets gebroken, goed hé? Deze horse safari was een super ervaring. We hebben een aantal wilde dieren gespot en hebben op nog geen 2 meter afstand van de zebra’s gestaan. Door de prachtige natuur en het gehobbel van het paard werden we erg rustig en konden we intens genieten van alles wat er om ons heen gebeurde. Voor ieder die deze kans ooit krijgt, neem het aan, want het is een unieke ervaring!
Tot de volgende keer!
Liefs Eline en Anke.
De eerste week in het Mount Meru Hospital hebben we op verschillende afdelingen stage gelopen, om te oriënteren in welke afdeling we ons het meeste kunnen vinden. We hebben stage gelopen op afdeling chirurgie, interne geneeskunde, spoedeisende hulp en de intensive care. Anke en ik voelden ons allebei het beste op de intensive care en mogen deze stage samen staan op de intensive care. De zorg die hier gegeven wordt aan de patiënten verschilt enorm met de zorg die we in Nederland geven aan patiënten, dit is enorm wennen. Ondanks dat het de afgelopen week niet erg druk is op de afdeling kijken we nog steeds onze ogen uit naar de situaties die zich voortdoen. In Nederland zijn we gewend om alles snel te doen en een planning voor de gehele dag te hebben, hier in Afrika absoluut niet. Alles is pole pole (rustig aan). Als er een nieuwe patiënt binnenkomt ligt hij in eerste instantie 5 minuten op de gang te wachten voordat de patiënt op een ic bed geplaatst wordt. Vervolgens duurt het nog een hele tijd voordat er acties ondernomen worden. Vandaag lag er een zieke man op de afdeling die een soort van epileptische aanval kreeg, ik zag dit gebeuren, maar niemand ondernam actie hierop. Ik en Anke zijn toen naar deze patiënt toe gelopen, maar we konden eigenlijk niets doen. De verpleegkundigen van de afdeling wachten met actie te ondernemen, tot dat de man uit deze aanval kwam, daarna gaven ze hem medicatie en zorgden ze ervoor dat de man niet op zijn eigen tong kon bijten. Dit is voor ons bizar en beangstigend tegelijkertijd, omdat we dit niet gewend zijn vanuit de zorg die we in Nederland leveren.
Ook hebben we nog een dagje meegelopen met een huisgenootje van ons. Zij loopt stage op de antanetal department. Dit is een afdeling waar zwangere vrouwen liggen ter observatie of vrouwen die een keizersnede moeten ondergaan (een keizersnede kost hier €10,00, bizar he?). Nadat we in de ochtend de hele afdeling gepoetst hebben stelde ons huisgenootje voor om via een scope naar de babyhartjes te gaan luisteren. De verpleegkundige op de afdeling vond dit goed en we zijn alle zwangere vrouwen “afgegaan”. Het is echt bizar dat je door een scope het babyhartje hoort kloppen, maar zo geweldig om mee te maken, opnieuw een bijzondere ervaring opgedaan.
Afgelopen zaterdag hebben we onze eerste Swahili les gehad. Wat een intense taal is dat zeg! Over het algemeen spreken vrij weinig Afrikanen de Engelse taal, voornamelijk de ouderen niet. Het wordt daarom ook enorm gewaardeerd als je een aantal woorden in hun eigen voertaal kunt communiceren. Dit is voornamelijk een uiting van respect naar de lokale mensen hier.
Afgelopen zondag zijn we wezen paardrijden en nee we zijn er niet vanaf gevallen en hebben niets gebroken, goed hé? Deze horse safari was een super ervaring. We hebben een aantal wilde dieren gespot en hebben op nog geen 2 meter afstand van de zebra’s gestaan. Door de prachtige natuur en het gehobbel van het paard werden we erg rustig en konden we intens genieten van alles wat er om ons heen gebeurde. Voor ieder die deze kans ooit krijgt, neem het aan, want het is een unieke ervaring!
Tot de volgende keer!
Liefs Eline en Anke.
-
19 Maart 2018 - 16:44
Ina:
Hallo beide,
je kan merken dat jullie weer een weekje verder zijn,
en dat jullie je al meer thuis voelen.
het blijft bizonder om daar te zijn...geweldige week verder -
19 Maart 2018 - 17:35
Henriëtte:
Wat bijzonder dat jullie dit allemaal mee mogen maken. Erg leuk, -
19 Maart 2018 - 17:42
Jo:
Dank jullie voor dit prachtige verslag !
En mooie foto's.
Zo dicht bij de natuur, mens en dier!
Een warme groet van jo -
19 Maart 2018 - 19:02
Bianca Dijkslag:
Wat een ervaringen weer. Leuk hoor! -
19 Maart 2018 - 19:54
Irma Wolfkamp :
Wat een gave ervaring die jullie daar krijgen top!! En mooie foto’s meiden ik kijk al weer uit naar de volgende verslag .blijf zo door gaan -
19 Maart 2018 - 22:46
Truus :
Wel meiden weer het nodige meegemaakt. Erg indrukwekkend. Ik ben reuze benieuwd hoe het leven daar toe gaat. Nog een paar weken en dan zullen wij het beleven. Voor jullie een bijzondere tijd. Geniet van zowel het werken, wat niet altijd eenvoudig is,als de vrije tijd. Succes -
20 Maart 2018 - 13:08
Arjo:
Hoi allebei,
Wat een mooi verslag! Nou jullie beleven veel zeg! Wat een grote verschillen! Ook minder stress denk ik. Dat je van paarden rustig wordt! Veel plezier en ik kijk alweer uit naar de volgende keer! Groetjes van opa Arjo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
